آموزش مداحی و اشعار مذهبی

      وقتي که مي افتد، مي افتم بي اراده
      مادر به من افتادگي را ياد داده

      او مي دود در کوچه با رنگي پريده
      من مي دوم دنبال او، پاي پياده

      من مي دوم اين کوچه ها را با دلي خون
      او مي رود پيش پدر خاکي و ساده

      آمد به خانه مادرم مثل هميشه
      انگار اصلاً اتفاقي رخ نداده

      امّا خودم ديدم که مردي راه سد کرد
      با مادرم آن بي حيا در کوچه بد کرد

      سيلي زد و مادر به روي خاک افتاد
      روح پدر با سر به روي خاک افتاد

      از روي ماه فاطمه در کوچه اي تنگ
      ديدم هزار اختر به روي خاک افتاد

      يک گل در اين دنيا ز پيغمبر به جا بود
      آن هم ولي پرپر به روي خاک افتاد

      در مادر زمين افتاد امّا شکر مي کرد
      با چادر و معجر به روي خاک افتاد

      اي واي از کربُبلا و عصر غارت
      اي واي از بي معجري، واي از جسارت

امير عظيمي

*********************

      منم که جان به لبم در ميان کوچه رسيد
      ز خاطرات کبودم زمين به خود لرزيد

      زبانم آمده بند از جنايت آن روز
      سياه شد همه کوچه هلال غم تابيد

  خدا به خير کند" ذکر مادرم شده بود
      رسيد آنکه ز قهر خدا نمي ترسيد

      به جرم اينکه به سينه زديم سنگ علي
      شديم در وسط کوچه ي بلا تهديد

      نکرد شرم و حيايي ز مادرم زهرا
      قباله را ز دو دستش چه ظالمانه کشيد

      هنوز در دل او کينه هاي خيبر بود
      گل رسول خدا را به ضرب سيلي چيد

      ز خاطرم نرود بين کوچه ها نامرد
      به اشک هاي من و حال مادرم خنديد

      چه ارتباط عجيبي است بين اين کلمات
      کشيده ، چادر خاکي ، غرور ، موي سفيد

      قسم به حرمت مادر اگر که اذنش بود
      نداشت کار ، قلم کردنِ دو دست پليد

      مرا به روز قيامت ، غمي که هست اين است
      که روي قاتل مادر دوباره بايد ديد
      
      *
 مرا به روز قيامت غمي که هست اين است
  که روي مردم دنيا دوباره بايد ديد
      (صائب)
      ***
محمد حسين رحيميان

      بی تب و تاب خسته حالی بود
      سخت ، گیر شکسته بالی بود
      
      چادرش بین کوچه پا خور شد
      بس که از غم قدش هلالی بود
      
      مسجد و منبر رسول الله
      جای بابا چقدر خالی بود
      
      از دل آهی کشید با گریه
      خطبه هایش همه سوالی بود
      
      نفسش بار لخته ی خون داشت
      سوز آهش در آن حوالی بود
      
      خطبه اش جاودانه بر میگشت
      با قباله به خانه بر میگشت
      
      آه ظلم سقیفه بی حد شد
      راه کوچه به آینه سد شد
      
      همه ی نور... و چنگ تاریکی
      اتفاقی که باب خواهد شد
      
      ضرب دست چپش زبانزد بود
      زدن سیلی اش زبانزد شد
      
      هر قدر روی پا پریدم باز
      دست سنگینش از سرم رد شد
      
      بعد از آن راه خانه تا مسجد
      طول یک خط سرخ ممتد شد
      
      آنقدر به غرور من بر خورد
      حسنش کاش از غمش می مُرد
      
      چه بگویم که زار و مضطر گشت
      قد کمان بود و قد کمان تر گشت
      
      در مسیر عبور عابرها
      ریخت نیلوفری که پرپر گشت
      
  " فَرَفَسَها بِرِجلِه " ... ای وای
      آنقدر دور خویش مادر گشت
      
      پاره های قباله اش را ریخت
      آنکه تندیس بغض حیدر گشت
      
      هر قدم چشم او سیاهی رفت
      وسط کوچه موقع بر گشت...
      
      ...آه زخم هایش دوباره سر واکرد
      مرگ خود از خدا تمنا کرد
      
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید

       
      فقط نه اینکه پدر را غمت ز پا انداخت
      که مجتبای تو را نیز از نوا انداخت
      
      نبودن تو چه بر روز خانه آورده
      که زندگانی ما را هم از صفا انداخت
      
      چه قدر تلخ و عجیب است بازی دنیا
      ز مادری دو سه تا بچه جدا را انداخت
      
      قسم به حُرمت آن چادری که خاکی شد
      و شعله بر جگر زخم مجتبا انداخت
      
      خدای نگذرد از آن حسود کور دلی
      که سنگ جانب آئینۀ خدا انداخت
      
      هنوز گرم سخن بودی و تو را نامرد
      چه بی هوا زد و یکباره از صدا انداخت
      
      تمام دور و برم خاک بود و گرد و غبار
      چه با شتاب تو را بین کوچه ها انداخت
      
      عجب کشیده پُر قدرتی که بر رخ تو
      به مدت نود و پنج روز جا انداخت
      
      تو کوه بودی و سیلی که بر زمین نزدت
      تو را توسط آن ضربه های پا انداخت
      
      چگونه زد که سرت خورد گوشه دیوار
      همینکه پرت شدی گوشواره را انداخت
      
      علی صالحی
      
      *******************
      

      
      باز هم روز دیگری طی شد
      که همه لحظه های آن غم بود
      باز روزی گذشت بی مادر
      خانه، دار العزای عالم بود
      **
      دختری ناردانه و کوچک
      خانه دار پدر شده دیگر
      مادرش رفته و وظیفه او
      بعد از این بیشتر شده دیگر
      **
      هم به اوضاع خانه میرسد و
      هم حواسش مراقب باباست
      شده پروانه ،میپرد دورش
      مثل مادر مواظب باباست
      **
      شب رسیده و موقع خواب است
      چشم ها خسته گرم بی تابی
      بغل بستر حسینش باز
      دخترک برد کاسه ی آبی
      **
      همه را چون که دید خوابیدند
      دلش از غم گرفت این دختر
      یاد لالایی و نوازش خواب
      رفت در بین بستر مادر
      **
      چشم خود را که بست با گریه
      در خیال خودش ستاره شمرد
      آنقدر اشک ریخت تا اینکه
      آخر آرام شد وَ خوابش برد
      **
      لحظاتی گذشت غرق سکوت
      ناگهان دخترک ز خواب پرید
      از دل حجره برادرها
      هق هقی سرد و بیقرار شنید
      **
      رفت و دنبال ناله را که گرفت
      دید که مجتبی شده بیدار
      زیر لب نام مادر خود را
      غرق در اشک میکند تکرار
      **
      گفت ای قوت دل زینب
      چه شده این همه پریشانی
      چه شده نیمه شب تک و تنها
      همه خواب و تو نوحه میخوانی
      **
      باز هم یاد مادر افتادی؟
      اشک بر گونه تو میلغزد
      خواب بد دیده ای دوباره مگر
      که تنت مثل بید میلرزد
      **
      کشتی آخر مرا عزیز دلم
      بگو امشب چرا هراسانی
      از چه چیزی مگر خبر داری
      جان زینب مگر چه میدانی
      **
      آه آتش گرفت قلب حسن
      دست بردار از دلم خواهر
      چه بگویم ز غصه های دلم
      چه بگویم چه دیده دیده تر
      **
      درد من دردی است بی درمان
      راز مخفی به سینه ای تنگ است
      حرف من حرف کوچه ای باریک
      قصه عابران دل سنگ است
      **
      دست در دست هم من و مادر
      هر دو لبخند میزدیم آنروز
      حقمان را گرفته بودیم و
      سمت خانه ما آمدیم آنروز
      **
      باد سردی وزید در کوچه
      گوئیا ناگهان هوا بد شد
      چند گامی به خانه مانده ولی
      وسط راه راهمان سد شد
      **
      یک نفر آمد و غضب آلود
      راه مارا به سوی خانه گرفت
      نیتش مثل روز روشن بود
      بیخودی نامه را بهانه گرفت
      **
      بی مروت به من نگاهی کرد
      دست سنگین خویش بالا برد
      ناگهان کوچه را غبار گرفت
      مادرم بر زمین به سختی خورد
      **
      جای دستی به صورتش بود و
      ردّ خونی به سینه دیوار
      دست بر شانه ام زد و پا شد
      باز افتاد روی خاک این بار
      **
      آه زینب ،فقط در آن لحظه
      غرق خون گوشواره را دیدم
      ولی آن شب که غسل دادیمش
      لاله گوش پاره را دیدم
      
      علی صالحی
      
      ********************
      
      
      ای سنگ تربتت دل غم پرور حسن
      شمع مزار توست دو چشم تر حسن
      
      شب شد دوباره یاد تو کردم دلم گرفت
      آغوش وا کن آمدم ای مادر حسن
      
      وقت زیارت است دعا می کنم که کاش
      امشب به لب رسد نفس آخر حسن
      
      افتاده ام به روی مزار تو ،بی حرم
      تا که شود ضریح تو این پیکر حسن
      
      ای کاش جان دهد پسرت در جوار تو
      بابا به خاک بسپردش در کنار تو
      
      خانه ز بعد زفتن تو بی صفا شده
      دارالشفای فاطمه دارالعزا شده
      
      تنها به حرمت تو سلامش جواب داشت
      حالا پس از تو خانه نشین مرتضی شده
      
      بی تو حسین آب نمی گیرد از کسی
      خانه ز آه زینب تو غمسرا شده
      
      خیز و سراغی از تن لرزان من بگیر
      خیز و ببین چه ها به دل مجتبی شده
      
      خسته شدم ز بسکه فقط لب گزیده ام
      تا کی سکوت؟ جان تو دیگر بریده ام
      
      با که بگویم از دل اندوه پرورم
      با که بگویم از جگر سرخ و پرپرم
      
      با که بگویم از دل سنگ و مسیر تنگ
      از آن بلا که آمده در کوچه بر سرم
      
      سخت است باورش که ببینم به چشم خویش
      افتاده ای به خاک زمین در برابرم
      
      سخت است باورش که ببینم گرفته است
      آثار چکمه چادر خاکی مادرم
      
      وقتی که راه را به روی ما دوتا گرفت
      طوفان گرد و خاک به پا شد هوا گرفت
      
      پوشانده ابر تیره رخ ماهپاره را
      لرزاند غرش تن و جان ستاره را
      
      باریک بود کوچه و تاریک شد هوا
      وقتی رسید بست به ما راه چاره را
      
      یک آن به روی برگ گل تو کشیده زد
      دیدم که پرت کرد زمین گوشواره را
      
      من که نگفته ام به پدر قصه را ولی
      هنگام غسل دید خودش گوش پاره را
      
      آن ضربه ای که مادر من را شهید کرد
      یاد آوریش موی حسن را سپید کرد
      
      علی صالحی
      
      ********************
      
      
      فقط نه اینکه پدر را غمت ز پا انداخت
      که مجتبای تو را نیز از نوا انداخت
      
      نبودن تو چه بر روز خانه آورده
      که زندگانی ما را هم از صفا انداخت
      
      چه قدر تلخ و عجیب است بازی دنیا
      ز مادری دو سه تا بچه جدا را انداخت
      
      قسم به حُرمت آن چادری که خاکی شد
      و شعله بر جگر زخم مجتبا انداخت
      
      خدای نگذرد از آن حسود کور دلی
      که سنگ جانب آئینۀ خدا انداخت
      
      هنوز گرم سخن بودی و تو را نامرد
      چه بی هوا زد و یکباره از صدا انداخت
      
      تمام دور و برم خاک بود و گرد و غبار
      چه با شتاب تو را بین کوچه ها انداخت
      
      عجب کشیده پُر قدرتی که بر رخ تو
      به مدت نود و پنج روز جا انداخت
      
      تو کوه بودی و سیلی که بر زمین نزدت
      تو را توسط آن ضربه های پا انداخت
      
      چگونه زد که سرت خورد گوشه دیوار
      همینکه پرت شدی گوشواره را انداخت
      
      علی صالحی
      
      ********************
      
      
      ای تربت تو کلبۀ احزان مجتبی
      شمع مزار تو دل سوزان مجتبی
      
      خیز و ببین چه بر سرم آمد ز رفتنت
      آتش فتاده بعد تو بر جان مجتبی
      
      بر سنگ تربتی که نداری به جای آب
      میریزد اشکِ دیدۀ گریان مجتبی
      
      گفتم مرا زیارت مادر ببر پدر
      دق میکند وگرنه در این خانه مجتبی
      
      مادر بلند شو؛ و سراغی ز من بگیر
      حالی بپرس از تن لرزان مجتبی
      
      حیف از تو زیر خاک چرا آرمیده ای
      باید که میشد این لحد از آنِ مجتبی
      
      ای کاش دفن میشدم اینجا که هیچ وقت
      افشا نگردد آن غم پنهان مجتبی
      
      خود را میان خانه اگر حبس کرده ام
      بدتر ز کوچه نیست که زندان مجتبی
      
      یادم نرفته صاعقه زد آسمان شهر
      تاریک شد مقابل چشمان مجتبی
      
      دستی گرفت قوت بینائی تو را
      تا که شود عصای تو دستان مجتبی
      
      با ضربه ای که زد به تو دیوار خون گریست
      هم بر تو هم به حال پریشان مجتبی
      
      علی صالحی

       
      چه شده بعد صفر ماه محرم شده بود
      کوچه بن بست، نفس تنگ، هوا سم شده بود
      
      گرگ و میش است هوا کوچه پر از گرگ شده
      روز با شب بنویسید که توأم شده بود
      
      مادری با پسر خویش نمیشد تسلیم
      پشت یک پرده علی باز مجسم شده بود
      
      خاطری در وسط کوچه مشوّش میشد
      پنجه ای بین هوا بود و مصمّم شده بود
      
      پنجه ای بین هوا بود که یک سیلی شد
      فرصتی بود که اینگونه فراهم شده بود
      
      مادر هرکه زمین خورده فقط میداند
      که چرا قوت زانوی حسن کم شده بود
      
      من از آن گیسوی خاکی شده اش دانستم
      چقدر زود یتیمی ش مسلم شده بود
      
      وا نشد پلک گره خورده ی یک چشم کبود
      سیلی سر زده ای وای چه محکم شده بود
      
      تا چهل روز نشد سیر علی را بیند
      تا چهل روز علی بود که مبهم شده بود
      
      شیشه ای با تن دیوار ترک هایی خورد
      ریشه ی خونی یک مقنعه درهم شده بود
      
      سال ها بود سوال همه ی مردم شهر
      پسر ارشد این خانه چرا خم شده بود؟
      **
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید
      
      *******************
      
      
      کاش کوچه ای نبود، کاش خانه در نداشت
      کاش غربت مرا هیچ کس خبر نداشت
      
      کاشکی فدک نبود، حرمت نمک نبود
      کاش این زمین شوم از فدک اثر نداشت
      
      کاش هیچ مادری وقت راه رفتنش
      دست روی شانه ی خسته ی پسر نداشت
      
      قبل از اینکه کوچه ها راه مادر مرا
      سد کنند، مادرم، دست بر کمر نداشت
      
      هرچه ناله می زدم مادر مرا نزن
      بی مروّتِ زبون، باز دست بر نداشت
      
      ریشه ی مرا زدند ساقه ام شکسته شد
      دشمن پلید ما کاشکی تبر نداشت
      
      وای مادرم شبی سر نهاد بر زمین
      چادری به سر کشید سر ز خواب بر نداشت
      
      محسن ناصحی

      
      **********************
      
      
      تمام اهل عالم دم گرفتند
      به حال خانه ی ما غم گرفتند
      که روزی روزگاری خانه ی ما
      صفایی داشت آن را هم گرفتند
      **
      کنون افتاده ناله در دل باد
      و حتی آسمان هم ناله سر داد
      نمی دانی چه شد در آن سیاهی
      خودم دیدم که بین کوچه افتاد
      **
      ز چشمش سیلی کین سو گرفته
      که حتی از علی هم رو گرفته
      خودم دیدم که مادر زیر چادر
      دو دستی دست بر پهلو گرفته
      **
      به قلب مادرم زخم فدک خورد
      دل ریش پدر جانم نمک خورد
      خرابم شد به سر انگار دنیا
      که پیش چشم من مادر کتک خورد
       **
      کمی با درد و شبنم راه می رفت
      و با دنیایی از غم راه می رفت
      اگر چه دست بر دیوار می زد
      ولی با قامتی خم راه می رفت
       **
      شدم این روزها غمخوار زهرا
      و مدیون سوال چشم بابا
      همین الان حدود چند روز است
      که می ترسم ببوسم صورتش را
       **
      و دارد می رود از خانه کم کم
      و چشمان پدر با اشک نم نم
      و در زانوی او دیگر رمق نیست
      به روی شانه اش دنیای ماتم
      
      وحید محمدی
      
      **********************
      
      
      من آمدم برا ی یاری علی
      فقط برای ماندگاری علی
      بساز با همه نداری علی
      منم کنیز خانه داری علی
      
      علی شناسی  است راه فاطمه
      علی سـت بهترین گناه فاطمه
      
      علی فقط غم مرا به سینه داشت
      علی مرا فقط در این مدینه داشت
      ولی همان که از غدیر کینه داشت
      برای بی هوا  زدن زمینه داشت
      
      نبی که رفت ناله اش به من رسید
      و پاره ی قباله اش به من رسید
      
      رسیده ام سر قرار گم شده
      رسید دست روزگار گم شده
      به ضرب دور از انتظار گم شده
      حسن بگرد گوشواره گم شده
      
      به هیچ کس نگو که خورده ام زمین
      به هیچ کس نگو عزیزم آفرین
      
      امان من بریده شد امان بده
      حسن، تو چادر مرا تکان بده
      عصا به دست مادر جوان بده
      جلو بیفت خانه را نشان بده
      
      پس از نبی بلا فقط همین نبود
      تمام ماجرا فقط همین نبود
      
      صابر خراسانی
      
      **********************
      
      
      تا خانه بجز راه کم و مختصری نیست
      آهسته برو صبر کن اینجا خطری نیست
      
      بعد از پر وبالی که زدم دور وبرم را
      گشتی که ببینی اثر از بال وپری نیست؟
      
      رفتیم به خانه نکند گریه کنی خب
      قربان تو که خوبتر از تو پسری نیست
      
      وقتی که رسیدیم تنت اینبار نلرزد
      یک طور نشان میدهی اصلا خبری نیست
      
      حالا به رخم خیره شو تا خوب ببینی
      از ضربه ی آن حادثه دیگر اثری نیست؟
      
      از روسری وگوش من این منظره پیداست
      بر شاخه خونی شده دیگر ثمری نیست
      
      حسین رستمی
      
      *******************

      
      در پیچ کوچه بود، که ولگردِ لعنتی...
      با سنگ زد به آینه، بی دردِ لعنتی
      
      دیدم به جنگ مادر رنجورم آمده !
      فریاد می زدم : برو نامردِ لعنتی
      
      خونت حلال خشم حسن می شود، برو
      خونم به جوش آمده ، خون سردِ لعنتی
      
      خط ونشان برای زنی خسته می کشی !؟
      لعنت به هرکه گفته به تو مرد، لعنتی!
      
      دیوارهای سنگی آن کوچه شاهدند
      با مادرم چه کرد، کمردردِ لعنتی
      
      وحید قاسمی
      
      *********************
      
      
      بگذار تا که روضه بخوانم از آن غروب
      از آن غروب تلخ که شام عزا رسید
      
      یادم نمیرود چه در آن کوچه ها گذشت
      من غرق خنده حیف غمی جان فزا رسید
      
      با مادرم که یاس تر از هر فرشته بود
      رد میشدیم تا که به ما بی حیا رسید
      
      دیوار سنگ و سطح زمین سنگ و کوچه سنگ
      نامرد سنگ و با دل سنگش به ما رسید
      
      دست سیاه از سر من بی هوا گذشت
      دستی به روی مادرمان بی هوا رسید
      
      دیوار سنگ و سطح زمین سنگ و دست سنگ
      از هر سه خورد از همه زخمی جدا رسید
      
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفاً اطلاع دهید

      
      ********************
      
     
      مرغ دل تـــاب مانــدن ندارد
      میکشد هر دل مبــتلا را
      میزند پـر به شهر  مدینه
      تا بگوید غم مجتبی را
      **
      سینه در آتـش بی قراری
      با هزارن شرار از غم و درد
      بر دلش زخم کهنه عیان است
      این نشان مانده از  دست  نامرد
      **
      در همان کوچــه ی تنگ و بن بست
      زد بـه زخم حسن این  نمک را
      طاق عرش خدا هم به هم ریخت
      تا دریــد او  برات فـدک را...
      
      صابر خراسانی
      
      ********************
      
      
      غم بود و داغ بود و وداع سپیده بود
      خورشید هم زشهر به مغرب خزیده بود
      
      رد می شدند مادر و طفلی سیاه موی
      از کوچه ای که وقت غروبش رسیده بود
      
      حتی فرشته بال نمی زند به گردشان
      حتی نسیم هم رخشان را ندیده بود
      
      مثل همیشه بر سر این راه جبرئیل
      از رد پای خاکی شان بوسه چیده بود
      
      آئینه ای که طاقت آهی نداشت آه
      این چند روز زخم ترک را چشیده بود
      
      حالا غریبه ای سر راه عبور او
      یک دست را برای کشیده، کشیده بود
      
      نامحرمی که کینه این خانواده داشت
      حالا دوباره نام علی را شنیده بود
      
      کودک دوید تا نگذارد ولی نشد
      دستی حرام بر رخ محرم رسیده بود
      
      دیوارهای خاکی این کوچه شاهدند
      افتاده بود مادر و طفلی بریده بود
      
      ضربی ز روی و ضربه ای از پشت دست خورد
      در هر دو گونه جای کبودی کشیده بود
      
      رد می شدند مادر و طفلی سپید موی
      از کوچه ای که قامتشان را خمیده بود
      
      حسن لطفی
      
      ********************
      
      
      ...و دست مادر و طفلش بـه دست یکدیگر
      درست مـعـنی یک روح در دو تا پیکر
      
      به سوی خانه روان توی کوچه ای خلوت
      رسیــد فـاجـعه از روبرو ... ولی بدتر
      
      نـگاه کـرد به جز طفل و مادری تنها
      کـسی نـبـود، خـدا را نـدید بـالاسر
      
      جـلـوتــر آمـد و دستـی پلید بالا رفت
      چـه شـد که کودک او داد زد: خدا ! مادر
      
      مـیـان کـوچه و پـیـش نگاه فرزندش
      همینکه سخت زمین خورد گفت: یا حیدر
      
      سـیـــاه شـد همه جا، راه خانه را گم کرد
      صـدای غم زده ای گفت : مادر! از این وَر
      
      رسیــد خـسته و خاکی به خانه، اما شاد
      کـه تـوی کـوچـه نیفتاد چادرش از سر
      
      علی اصغر ذاکری
      
      *******************
      
      
      مي‌رفت سوي خانه و در دل شراره داشت
      زين اتفاقِ تلخ غمي بي‌شماره داشت
      
      ميرفت روي پنجه ی پا راه كوچه را
      از حال مادرش جگري پاره‌پاره داشت
      
      از زير پاي ابرهه ی كوچه زنده ماند
      اين بار چندمي است كه عمري دوباره داشت
      
      يك دست را به چادر مادر گرفته بود
      در دست ديگرش نكند گوشواره داشت ؟
      
      **
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفاً اطلاع دهید
      
      *********************
      
      
      غروب بود و غمی می وزید در کوچه
      و پلک فاجعه ای می پرید در کوچه
      
      هوا گرفته زمین تیره آسمان ها تار
      غروب بود و شب امّا رسید در کوچه
      
      در امتداد دو دیوار سنگی نزدیک
      فرشته ای پر خود می کشید در کوچه
      
      و کودکی که پر چادری به دستش بود
      کنار مادر خود می دوید در کوچه
      
      مسیر خانه همین بود و چشم او می دید
      چگونه راه به پایان رسید در کوچه
      
      در امتداد دو دیوار سنگی نزدیک
      چهل نفر همه از سنگ دید در کوچه
      
      به خشم پنجه ی خود می فشرد نامردی
      همانکه لب ز غضب می گزید در کوچه
      
      کشید چادر مادر، بیا که برگردیم
      کبوترانه دلش می تپید در کوچه
      
      چه شد که زد، چه به روزش رسید با سیلی
      صدای مادر خود می شنید در کوچه
      
      چه شد که زد، که ز دیوار هم صدا آمد
      به ضربه ای نفسی را برید در کوچه
      
      غروب بود و دلی مثل گوشواره شکست
      و کودکی شده مویش سپید در کوچه
      
      حسن لطفی
      
      *********************
      

       طفلي حسن كه شاهد رازي مگو شده
       رازي كه باعث غم و بغض گلو شده
      
       زانو بغل گرفته و خون گريه مي كند
       از بعد ماجراي فدك زيرو رو شده
      
       در خانه مي نشيند و بيرون نمي رود
       در كوچه با چه حادثه اي روبرو شده؟
      
       آتشفشان غيرت او شعله مي كشد
       شايد كسي مزاحم ناموس او شده؟
      
       حس مي كنم كه باز زمين خورده مادرم
       ديدم كه چادرش دو سه جايش رفو شده
      
      وحید قاسمی
      
      ******************
      
      
       شكسته تر شده و دست بركمر دارد
       چه پيش آمده ! آيا حسن خبر دارد؟
      
       به گريه گفت كه زينب مواظب خود باش
       عبور كردن از اين كوچه ها خطر دارد
      
       شبيه روز برايم نرفته روشن بود
       فدك گرفتن از اين قوم  دردسر دارد
      
       گرفت دست مرا مادرم... نشد...نگذاشت...
       تمام شهر بفهمد حسن جگر دارد
      
       شهود خواسته از دختر نبي خدا
       اگرچه ديده سندهاي معتبر دارد
      
       سكوت و صبر و رضاي خدا به جاي خودش
       ولي اگر پدرم ذوالفقار بردارد...
      
       كسي نبود به معمار اين محل گويد
       عريض ساختن كوچه كي ضرر دارد!؟
      
      وحید قاسمی